Ακολουθεί η επιστολή της κυρίας Καλογήρου
Αγαπημένοι μου,
Ήθελα από καιρό να σας γράψω, αλλά δεν έβρισκα τα λόγια, ούτε και νομίζω ότι θα τα βρω ποτέ. Και πώς να σας γράψω για την προσωπική μου συμφορά, όταν αυτή συμβαίνει να περιβάλλεται από άλλες, ευρύτερες εθνικές συμφορές; Εσείς που με ξέρετε, γνωρίζετε το πάθος μου με τον Shakespeare.
Τελικά, για άλλη μία φορά, ο μεγάλος είχε δίκιο όταν έγραψε στον Hamlet “When sorrows come, they come not single spies, but in battalions”. Και μέσα σε αυτές τις λεγεώνες συμφορών που έχουν πλήξει τις ζωές μας βρίσκω τη δύναμη να σας γράψω για να σας σφίξω το χέρι με δάκρυα στα μάτια και να σας πω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ένα αδέξιο ωστόσο πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη σας προς τον Θανάση και τη συμπαράστασή σας στην οικογένειά μας σε τούτη την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας. Σας ευχαριστώ για την άμεση, καθολική ανταπόκρισή σας στην ανάγκη για αίμα
και αιμοπετάλια, για τις δωρεές αίματος και αιμοπεταλίων, για το καθημερινό ενδιαφέρον σας, για τις έμπρακτες ενέργειές σας σε κάθε ανθρώπινο επίπεδο και τη συνεχή συμπαράστασή σας σε όλες τις ημέρες της αγωνίας μας για την έκβαση αυτής της άνισης και άδικης μάχης, αλλά και μετά, για την αγάπη σας, συνεχώς και αδιαλείπτως μέχρι και σήμερα, σας ευχαριστώ . Σας ευχαριστώ για τα λόγια σας, τα μηνύματά σας, τις
αναρτήσεις σας, για το τηλέφωνό μου που δεν έχει πάψει στιγμή να χτυπά, για την παρουσία σας, την έγνοια σας, για το ότι δεν με αφήσατε μόνη ούτε για μια στιγμή, βοηθώντας με κυριολεκτικά να βγάζω την κάθε ημέρα. Διπλά σας ευχαριστώ για το ότι τυλίξατε προστατευτικά με την αγάπη σας τη Μελίνα και τη Μιράντα μας , μαλακώνοντας κάπως τον πόνο τους με τη γλυκύτητα της συνειδητοποίησης ότι ο μπαμπάς τους, ο «καλύτερος μπαμπάς του κόσμου», άφησε πίσω του ένα δυνατό αποτύπωμα, μια -θα τολμήσω να πω- πλούσια κληρονομιά την οποία και θα εξερευνήσουν μέσα στο χρόνο – πάντοτε με τη βοήθεια του Θεού. Είναι σημαντικό ότι τις βοηθήσατε να συνειδητοποιήσουν καλύτερα ότι ο μπαμπάς τους έφυγε ακμαίος, ακάματος
μελετητής ως την τελευταία στιγμή, παθιασμένος γλωσσολόγος, αγαπητότατος δάσκαλος, με χιούμορ και με τη γνωστή σε όλους μας λογοπαικτική σπιρτάδα, την οποία δεν έχασε -σας διαβεβαιώ – ως την ύστατη στιγμή… Προσπαθούμε βεβαίως να κρατήσουμε και να συγκεντρώσουμε όλα τα μηνύματα και τα κείμενά σας. Τα μαζεύουμε ένα-ένα. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο. Πολλά δεν έχουμε ακόμη βρει τη δύναμη να τα διαβάσουμε…Σίγουρα θα τα ξαναπούμε…είναι ακόμη νωρίς…
Ευχαριστώ λοιπόν όλους εσάς, τις πρυτανικές αρχές, τους αγαπημένους
συναδέλφους από το τμήμα μας και από όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια, τους
γλωσσολόγους και τους ρήτορες, τους πολυάριθμους προπτυχιακούς και
μεταπτυχιακούς φοιτητές και αποφοίτους, τους εκπαιδευτικούς και συνεργάτες
, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους συναδέλφους μας από την
Κύπρο, τους φίλους και συναδέλφους μου από πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σας
ευχαριστώ όλους για τη συμπαράστασή σας, τα μηνύματά σας και την αγάπη
σας. Δεν αναφέρω ονόματα ,θέλω όμως να ξέρετε ότι σας έχω στη σκέψη μου
έναν προς έναν ξεχωριστά και σας μνημονεύω με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Και
φέρνω διαρκώς στο μυαλό μου τις κοινές μας ιστορίες, τις εμπειρίες μας, τα
ωραία και πλούσια πράγματα που μοιραστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, τα
συνέδριά μας, τις συνεργασίες μας, τις ανακοινώσεις μας, τις δράσεις μας,
τα γέλια μας, τα ταξίδια μας, τα κείμενα ,τα ποιήματα, τα γλωσσοφιλολογικά μας… πόσα όμορφα πράγματα αξιωθήκαμε να ζήσουμε…αλήθεια…
Να σας έχει ο Θεός καλά και να χαρίζει υγεία και ευλογία σε εσάς και τους αγαπημένους σας.
Θέλω επίσης να σας πω ότι, αν με αξιώσει ο Θεός και αν οι μυστήριες
δυνάμεις που κυβερνούν τη ζωή μας μου δώσουν χρόνο, είμαι και εγώ εδώ για
εσάς, όπου και με όποιον τρόπο με χρειαστείτε. Είμαι εδώ. Μην το ξεχάσετε.
Τέλος, επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το προφορικό και ‘χύμα’ κείμενο και
να απευθυνθώ σε εσάς αντιγράφοντας έναν ακόμη μεγάλο:
«Ευχαριστώ βαθιά για τη συγκίνηση που μου’ δωσαν τα ζεστά σας λόγια, η
αγάπη σας, η αγκαλιά σας. Δεν ξέρω πώς ν’ αποκριθώ, πώς να σας κοιτάξω,
έτσι σαν απ’ τον πολύ ήλιο που μισοκλείνουν τα μάτια και το φως τρέμει
μέσα μας, το φως, ένα και πολλαπλό.… Να με που πάλι παραδίνομαι ακέριος
στο κάλεσμα της αγάπης των αγαπημένων μου. Και πάλι νιώθω πως ο μόνος
πλούτος μας, και της τέχνης μας, παραμένει το αίσθημα ,και μόνη ανταμοιβή
μας ,ίσως και δικαίωση το ότι αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε». (Γιάννης
Ρίτσος).
Το σαρανταήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του πολυαγαπημένου μας
Θανάση θα τελεσθεί το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου και ώρα 9.00 π.μ. στον Ιερό
Ναό Αγίου Ελευθερίου Γκύζη, Ιωάννου Βαρβάκη 28. Μετά τη λειτουργία Ο καφές
και το γεύμα θα δοθούν στο Εστιατόριο Αλεξάνδρα, Αργεντινής Δημοκρατίας
8Α & Ζωναρά 21, Νεάπολη, Πάρκο Παναθήναια. Σας παρακαλώ πολύ ,για την
καλύτερη τήρηση των υγειονομικών μέτρων προστασίας και την καλύτερη
διευθέτηση του χώρου ,εάν μπορείτε, στείλτε mail,μήνυμα στο messenger ή
στο κινητό ότι θα παρευρεθείτε, σε εμένα ή στον κ. Χρήστο Χαντζαρίδη,
chrischantzaridis@gmail.com.